5de Zondag van de Veertigdagentijd

Als we in het koor, van Frederik de programma´s van de liederen krijgen voor iedere zondag, staat onderaan altijd een kerngedachte uit een van de lezingen.
Voor deze vijfde zondag van de vasten stond er: "als de graankorrel sterft ..." dan vullen wij automatisch aan "brengt hij veel vruchten voort". Al jaren kennen we deze tekst van buiten en weten heel goed dat het inderdaad zo is.
Een boer die zijn graan op zolder laat liggen heeft binnen de kortste tijd geen eten. hij moet zaaien - de graankorrels moeten de grond in, ze moeten sterven om vruchten voort te brengen en dan doen ze dat ook honderdvoudig .- Simpel en vanzelfsprekend.
Maar Jezus had het absoluut niet over die boer uit Judea of Samaria. Hij sprak in beelden en gelijkenissen zoals Wilfried Roseel schrijft in zijn boek "Zonder parabels sprak Hij niet". Jezus was een handige parabelverteller.
Als Hij vertelt merken de toehoorders aanvankelijk niet dat het feitelijk over hen gaat. Hunne frank valt gewoonlijk iets te laat. en die van ons is dikwijls vierkant in plats van rond.
We vinden de gedachte van de stervende graankorrel vanzelfsprekend tot het concreet wordt en aan ons eigen vel zit. Dan voelen we aarzeling in ons opkomen dan worden we bang voor de consequenties. Dat is zeker zo bij mij - waarschijnlijk ook bij u - maar waaraan moeten we dan sterven om vruchten voort te brengen. Jezus doelde zeker niet op de natuurlijke dood.
Ik koester mijn leven en ik zou het willen bewaren. Ik doe alles om het te beschermen en te verbeteren zelfs te verlengen - maar ooit zal het leven mij ontglippen. We zien ons leven in de richting van de dood, Maar, zien we dan wel in de juiste richting? We gaan van leven naar dood worden geboren en sterven, ondertussen streven we allerlei doelen na. We zijn jong, studeren, en onze deadline is ons diploma. dan gaan we werken onze deadline is iets verwezenlijken. Steeds leven we toekomstgericht naar de voltooiing van een werk, een droom, een ideaal.
Hoe rijmt ge dat samen? Langs de ene kant in het leven staan, er zorg voor dragen dat het allemaal vlot en goed verloopt, maar langs de andere kant zouden we moeten sterven om vrucht te dragen, onszelf vergeten om te denken aan de ander. Met dit laatste heb ik het soms moeilijk! Hoe ver moeten we ons vergeten - kunnen we ooit te ver gaan?- of gaan we nooit ver genoeg? Die dualiteit is eigen aan ons mens-zijn.
De ware betekenis van het evangelie van vandaag is gehoor geven. Ja zeggen aan de liefde, ja zeggen aan het leven door ook het kruis te aanvaarden. En zouden we niet daarom ons leven anders moeten bekijken? We krijgen het leven met open armen, een hele wereld gaat voor ons open; maar stilaan verminderen onze mogelijkheden en hebben we de indruk dat we naar een nulpunt toe leven. Draai gewoon de piramide om; we waren niets vòòr we bestonden en ons leven is een opengaan voor het licht.
Zou dát niet onze deadline moeten worden? Leven in de zekerheid dat ons doel een terugkeren is naar onze God, die onze Vader is. Zo heeft Jezus het ons voorgedaan. Hij leefde naar zijn uur toe. En dat zei Hij zeer nadrukkelijk in het evangelie van vandaag.
Zelf vind ik dit een van de mooiste passages, het is zo menselijk, zo alledaags. Het had ook ons kunnen overkomen. Tussen de toehoorders die naar Jezus komen, staan ook enkele Grieken - die spreken Philippus aan (Griek) om in gesprek te kunnen komen met Jezus - Philippus gaat naar Jezus om hem te verwittigen; misschien in het gedacht "wie weet wat gaan die Grieken allemaal aan mijn meester vragen". Maar Jezus zegt: "Mijn uur is gekomen, het is niet meer nodig dat ik mij verantwoord tegenover mensen, want als de graankorrel niet sterft, blijft hij alleen, als hij sterft, brengt hij rijke vruchten voort."
Hoe zit het nu in ons eigen leven met dat sterven en vruchten dragen? Wat was de bedoeling van Jezus? Zoals ik rees zei, de betekenis van het evangelie is "ja" zeggen, impliciet op het kruis dat in ons leven opdoemt. Dat kruis heeft vele gedaanten.
Ziekte, ongeval, verveeld bezoek, geldgebrek, problemen met kinderen, zorgen om kleinkinderen, misverstanden en zóveel onvolkomenheden van ons eigen leven.
Ook Paulus schreef dat in zijn brief aan de Hebreeën die we vandaag lazen - hoewel Jezus Gods Zoon was, heeft Hij in de schoot van het lijden gehoorzaamheid geleerd.
Zoiets wordt moeilijk begrepen door het verstand, je hebt er een hart voor nodig. We moeten dus ja durven zeggen, want het hart van de vader stroomt over van liefde voor mensen die hun "ja" niet op de helling zetten wanneer een kruis opdoemt in hun leven.

Paula Janssens