5de Zondag van Pasen

"Ik ben de ware wijnstok en mijn vader is de wijngaardenier"
Jezus zegt van zichzelf dat Hij de wijnstok is, dat wij de ranken zijn en dat God degene is die voor dat geheel zorg draagt. Wie ooit een wijnstok van dichtbij heeft bekeken, begrijpt wellicht onmiddellijk wat Jezus met dat beeld bedoelt. Bij de meeste andere struiken zijn de takken immers duidelijk van de stam te onderscheiden, maar bij een wijnstok niet. Je kunt niet zeggen waar de stam ophoudt en de rank begint.
En net dat beeld gebruikt Jezus voor wat misschien wel het meest essentiële is in ons leven als christen: onze verbondenheid met Hem. En om het nog duidelijker te maken, voegt Hij er zelfs aan toe dat wij zonder Hem eigenlijk niets kunnen en dat ons leven pas vruchtbaar zal zijn, wanneer wij die verbondenheid daadwerkelijk proberen te beleven.
Op welke manier zijn wij verbonden met Jezus ?
Is Hij echt de stam waarop ons leven is geënt ?
Doen wij wel voldoende ons best om zo innig met Hem verbonden te blijven dat zijn liefde door ons kan stromen als een weldadige bron van genade?
Iemand die zich "christen" noemt en niet verbonden is met Jezus maakt zichzelf en zijn medemens iets wijs, want de verbinding met de stam is van vitaal belang. Een kwestie van leven of dood ..Als de ranken loskomen van de stam zijn ze onherroepelijk verloren : ze verdorren en sterven af. Geloven is een levensverbondenheid met de Heer Jezus. Elk moment van hem het leven ontvangen, zoals een tak gevoed wordt door het sap van de stam. Echt verbonden zijn met Jezus is een actueel avontuur. Als wij ons losmaken van Hem zit er geen leven meer in ons leven.
In dit evangelie onthult Jezus ook zijn unieke relatie met zijn Vader . "Ik ben de ware wijnstok, mijn Vader de wijngaardenier"
De boodschap is duidelijk. De druivenboom met al zijn takken en twijgen, dat is de gemeenschap van alle gelovigen, de kerk van Christus, het ware Godsvolk . Aan de stam komen er geen druiven. Wel aan de ranken.Wij zijn de ranken en vandaar ook onze dankbaarheid tegenover Hem. De Heer geeft als 't ware zijn taak aan ons door. Een christen is niet beter dan iemand die niet in God gelooft en niet in de voetsporen van Jezus wil gaan, maar het maakt hem wel anders.Als christen zouden we op de eerste plaats mensen moeten zijn met een hart. In de geschiedenis heeft zich dat onder andere vertaald in het ontstaan van allerlei caritatieve instellingen en organisaties. Maar in deze tijd hebben we als minderheidskerk vooral nood aan goede vrouwen en mannen, kinderen en jongeren, die hun verbondenheid met God proberen te vertalen in het dagdagelijks samenleven met medemensen dichtbij en veraf. Want verbondenheid strekt zich uit op verschillende niveaus, niet alleen op dat van familieverbanden en de relaties in de nabije omgeving.
"Globalisering " is niet voor niets een modewoord geworden. Wij zijn opgenomen in netwerken van wereldwijde verbondenheid. Overal waar deze verbondenheid op kleine en grote schaal een metterdaad beleefde werkelijkheid is, kan ze voorkomen dat takken en twijgen verdorren, afsterven of moeten afgesneden worden. Waar naastenliefde niet bij woorden blijft maar zich in concrete daden waarmaakt, daar leeft men in Gods waarheid. Als wij steeds geënt blijven op de wijnstok , dan zullen we ook groeien en bloeien in onze liefde met Jezus. We willen Hem steeds beter leren kennen, beter trachten na te volgen en zoals Jezus groeien in eenvoud en dienstbaarheid met een sterke bekommernis voor al wie klein en kwetsbaar is.
"Blijf in Mij " vraagt Jezus op het einde van zijn leven. "In Jezus blijven" is iets heel concreets. Het betekent altijd in relatie blijven met Hem, ons laten omhullen door zijn liefde, leven naar zijn woord, leven van zijn genade.
Tot slot wil ik eindigen met een mooi gebed van Erwin Roosen.

Miel de Cock