14de Zondag door het Jaar 6-7 juli 2012

In mijn laatste geloofsgetuigenis luidde het slot:” de christelijke liefde is de basis van het nieuwe  verbond tussen God  en ieder van ons persoonlijk.”
Heel graag had ik vandaag , los van de lezingen, uw bijzondere aandacht willen vragen voor de liefde.
Onlangs las ik het boek” biecht van een kardinaal” ik ben dikwijls ontroerd  geweest omdat hij met zoveel liefde spreekt over onze moeder de heilige Kerk Niettegenstaande alle periodes, die een blammage geweest zijn voor de kerk en de voelbare hedendaagse problemen, blijft hij trouw aan zijn liefde voor zijn katholieke roots
Een van de vele redenen  die in het boek besproken worden over de terugval van het aantal gelovigen citeert hij: “we hebben gefaald omdat we te weinig gesproken hebben over de liefde van God voor de mensen. Hij is van mening dat we aan onze medemensen de tederheid van God moeten leren ontdekken.”
We hebben ons vast gepint op organisatorische en theologische vraagstukken en zijn vergeten dat Christus ons de liefde is komen leren: de liefde voor de verdrukten, de uitgestotenen, de vernederden, de zwakken.
Als illustratie wil ik graag een heel eenvoudig verhaal lezen van een Chileense schrijver, een simpel verhaal over een wolk en een duin maar met diepmenselijke waarde. Het is vakantie en dan mag ik misschien wel een zijsprongetje maken, dat nochtans stof tot nadenken geeft.
 DE WOLK EN DE DUIN
“Iedereen weet dat wolken een zeer bewogen maar ook een zeer kort leven hebben.”
schrijft Bruno Ferrero, en dit is de aanleiding tot het volgende verhaal.
Midden in een grote storm boven de Middelandse zee werd een wolk geboren. Maar tijd om daar op te groeien was haar niet gegund .Een krachtige wind blies alle wolken naar Afrika.
Zodra ze bij het Afrikaanse continent arriveerden, veranderde het klimaat: een gulle zon schitterde aan de hemel. En beneden strekte zich het gouden zand van de Sahara uit. De wind joeg het verder de richting van de wouden in. het zuiden omdat het in de woestijn eenmaal nauwelijks regent.
Maar wat zich bij jonge mensen voordoet, doet zich ook voor bij jonge wolken, ze besloot zich los te maken van haar ouders om de wereld te leren kennen.
“Wat ga je nou doen?” protesteerde de wind “de woestijn is en blijft overal hetzelfde! Kom op, terug naar je formatie, we gaan naar Midden-Afrika waar bergen zijn en ontzagwekkende bomen.”
Maar de jonge wolk , die rebels was aangelegd,  gehoorzaamde niet; stukje bij beetje liet ze zich zakken, totdat ze op een mild briesje vlak boven het gouden zand zweefde .Na een flinke zweeftocht zag ze plotseling een van de duinen haar glimlachend aankijken. Het viel haar opdat de duin ook jong was, pas gevormd door de wind die net voorbij was gekomen. Ze was op slag verliefd op zijn gouden haardos.
“Goeie morgen” zei ze “hoe is het leven daar beneden?”
“Gezellig, met andere duinen, de zon, de wind en de karavanen die hier af en toe voorbijkomen. Soms is het heel  erg heet maar het is vol te houden. En hoe is het leven daarboven?” “  Ik heb ook de wind en de zon , maar ik heb het  voordeel dat ik door de lucht kan zweven en een hoop dingen zie.”
“Mijn leven is aan de korte kant,” zei de duin, “als de wind uit de duinen terugkomt, dan is het met mij gedaan.”
“En daar word je verdrietig van? “
“Het geeft me het gevoel  dat ik nergens goed voor ben.”
“Zo voel ik mij ook. Zo gauw er een nieuwe wind langs komt, vertrek ik naar het Zuiden en verander ik in regen. Ja, dat is mijn lot nu eenmaalDe duin aarzelde even, maar zei tenslotte:” weet je dat voor ons duinen, de regen het paradijs is?”
“Ik wist niet dat ik me in zoiets belangrijks kon veranderen.” Zei de wolk trots.
“Ik heb allerlei legendes gehoord, van de oudste duinen. Ze zeggen dat we na de regen overdekt raken met planten en bloemen. Maar wat dat is, zal ik nooit weten want in de woestijn regent het maar heel zelden.”
Nu aarzelde de wolk , maar niet lang, want daar was haar  brede glimlach alweer en ze zei: “als je wilt, kan ik je bedekken met regen Ook al ben ik hier maar net, ik ben verliefd op je en zou hier wel altijd willen blijven.”
“Ik was ook verliefd op jou , meteen toen ik je aan de hemel zag,” zei de duin, “maar als jij je mooie witte haar verandert in regen, ga je dood.”
“De liefde sterft nooit “zei de wolk “ze veranderen,  ik wil jou het paradijs laten zien.”
En ze begon de duin te strelen met haar druppeltjes; zo bleven ze heel lang samen, tot er een regenboog verscheen.
De volgende dag was het duintje een en al bloemen, andere wolken die voorbij dreven, dachten dat er daar al een deel van het woud lag dat ze zochten, en lieten hun regen vallen.
Twintig jaar later was de duin veranderd in een oase die met de schaduw van haar bomen verkoeling bood aan de reizigers.
En dit alles omdat er ooit een verliefde wolk is geweest die niet bang was haar leven te geven voor de liefde.

Paula Van den Eynde