TWEEDE ZONDAG van de VASTEN - 4 maart 2012

Goeienavond lieve mensen,
Vandaag horen we 2 intense verhalen, verhalen die veraf lijken, maar misschien wel dichterbij ons staan dan we zouden kunnen vermoeden.
Ten eerste is er de lezing uit het oude testament: God die vraagt aan Abraham om zijn enige zoon te offeren. Hoe wreed is dat, zal je misschien denken!
Het strafste van al is dat Abraham doet wat hem gevraagd wordt: hij legt zijn eigen zoon op het hout en bindt hem vast. Hij staat klaar om hem te doden. Abraham gaat tot het uiterste, Hij is bereid àlles te geven om de wil van God te doen, echt àlles.
Misschien hebben wij in ons leven soms ook het gevoel dat ons iets onmogelijks wordt gevraagd: het verdriet verwerken van een vader of moeder die jong sterft, een kind moeten afgeven, iemand vergeven die ons zò’n pijn heeft gedaan of nog iets anders…
Wij worden misschien opstandig dan en keren ons af van God, we willen er niks meer mee te maken hebben als het leven anders gaat dan wij zouden willen…
Maar Abraham toont in dit verhaal hoe hij, ondanks een onmogelijke vraag van God, toch doorzet en in zijn geloof volhardt.
En Abraham wordt beloond, God wil niet dat hij over zijn grenzen gaat. God wil niet dat zijn zoon zou sterven. God laat de liefde overwinnen en zegent Abraham en al zijn nakomelingen.
Op het moment dat iets je onmogelijk lijkt, dat het verwerken van het verdriet te zwaar is, dat vergeving geen optie lijkt, is God niet ver weg. Bij Abraham stuurde hij een lam, bij ons stuurt hij misschien iemand op onze weg die ons helpt het verdriet te dragen. Of geeft hij ons het inzicht dat de persoon die ons zo’n pijn deed, ook een kruis draagt…
Hij is er, op het moment dat je denkt dat Hij je verlaten heeft. Op het moment dat je vindt dat Hij iets onmogelijks van je vraagt, omringt Hij je met Zijn liefde.
Ik denk aan een voorbeeld uit mijn eigen leven, intussen al een hele tijd geleden.
Op mijn 16 jaar had ik het nogal moeilijk: mijn ouders waren al een tijdje gescheiden, mijn broers en zus en ik woonden bij mijn vader in Laakdal. In dat jaar zouden we met z’n allen hier naar Zoersel verhuizen, bij mijn stiefmoeder.
Mijn broers en zus beslisten echter de laatste moment om toch bij mijn moeder te gaan wonen. Ik verloor in mijn aanvoelen alles wat ik had op dat moment: mijn broers, mijn zus, mijn vrienden op school, want ik zou van school moeten veranderen.
Het was een zware tijd en ik kwam terecht hier in St.Jan, in een klas in het 5de middelbaar.
En ik zie nu dat dat mijn grootste zegen is geweest. Ik had bijzondere leerkrachten die er voor mij waren, ik kreeg bijzonder goede vrienden.
Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat ik zo gedragen zou worden, het veranderen van school op zo’n moeilijk moment leek voor mij toen iets onmogelijks. Maar God was er!
Dan het evangelie: verhaal van een echte Godsontmoeting!
Petrus, Jakobus en Johannes gaan naar boven op de berg Tabor, samen met Jezus.
Het moet een wel heel bijzondere ervaring geweest zijn zoals het beschreven staat: Jezus veranderde van gedaante, zijn kleed werd glanzend en zuiver wit en daarbij kwam ook nog eens Mozes en Elia tevoorschijn.
Het heeft iets van magie.
Toch was het echt. Voor Petrus, Jakobus en Johannes moet het een ware Godservaring geweest zijn, een Tabormoment kunnen we het ook noemen.
Kennen jullie in jouw leven zo’n Tabormoment? Een moment van hoge intensiteit, misschien zelfs een beetje magie… Zo’n moment alsof je bovenop een berg staat, diep inademt en geniet van het uitzicht: het kan een moment zijn in intense vriendschap, het kan gaan om intens gebed, samen met anderen, het kan een familiaal moment zijn, het kan vanalles zijn.
Ik hoop dat ieder van jullie zo’n Tabormoment in zijn of haar leven kan terugvinden. Sommigen noemen het expliciet een Godservaring, anderen gaan het misschien benoemen als iets anders: een intense ervaring, een liefdeservaring…
Zo’n moment waarop je één en al Liefde voelt!
Het is geen wonder dat Petrus voorstelt aan Jezus: laten we hier tenten bouwen voor jou, voor Elia, voor Mozes. Eigenlijk zegt hij: laat ons vooral hier bovenop de berg blijven en niet meer terug naar beneden gaan. Het is hier zo goed!
Hebben wij dat ook niet? Als we met vrienden samenzijn, is terug naar huis gaan moeilijk. Of als we op retraite zijn geweest, trekt het dagelijkse leven ons niet meer zo aan.
Maar Jezus zegt ons niet boven te blijven, de leerlingen gaan gewoon terug naar beneden, het dagelijkse leven in. Terug naar het gewone, terug naar onszelf.
Het is moeilijk, vind ik, om na een intense ervaring van vriendschap, van liefde, van Godsontmoeten, terug te vallen op onszelf. Het kan zo eenzaam voelen.
Het is dan een uitdaging om ons te laten inspireren door onze Tabormomenten en van daaruit te leven in het dagelijkse leven. Geloven dat Gods liefde aanwezig is in onze gewone realiteit, ook als we alleen zijn, als we minder intense ervaringen kennen. Hij is altijd bij ons.
We hoeven niet bang te zijn, Hij is het meest nabij als wij denken dat Hij het meest veraf is.
De Liefde overwint… altijd…
Laat ons dat geloven in onze weg naar Pasen!

Dorien Vanbel