Wie zeggen de mensen?  Zondag 21 d/h jaar  / 27 augustus '17 – A

Er is één onfeilbare manier waarop wij allemaal onmiddellijk herkenbaar zijn: door ons nummer in het Rijksregister. Voeg daarbij nog het nummer van onze IK, van onze bankrekening waarop ons loon of pensioen komt en dan  zijn er daar bovenop nog een aantal pincodes waarmee wij door het leven gaan. En toch zeggen al die nummers eigenlijk niets over wie wij zijn.

Bij het doopsel vraagt de priester of de diaken aan de ouders welke naam zij voor hun kind gekozen hebben, en bij het vormsel vraagt de bisschop aan de vormeling zelf zijn naam te zeggen. Want een naam zegt al iets meer over de persoon die hem draagt. In de naamkeuze hebben de ouders  dikwijls al iets van hun verwachtingen over het kind  gelegd. Een naam zegt zoveel meer dan een nummer.

Jezus vraagt vandaag  aan de leerlingen niet naar zijn nummer in het Rijksregister, of ook niet naar het nummer waaronder Hij is opgeschreven bij de  volkstelling in Bethlehem.

Eigenlijk vraagt Hij een beetje naar de roddels: wat vertellen de mensen zoal over mij?  De antwoorden zijn wat uiteenlopend, maar zij zitten toch allemaal in de religieuze hoek. En dan vraagt Hij op de man af: en hoe zit het met jullie, wie ben ik voor jullie? “Gij zijt de Christus, de Gezalfde, de Zoon van God” Petrus neemt het initiatief, de andere leerlingen riskeren zich er niet aan, de andere leerlingen riskeren zich er niet aan, geven zich nog niet bloot: Petrus spreekt in aller naam.

Met te spreken van 'De Christus', heeft Petrus eigenlijk ook de taak, de roeping van Jezus aangegeven. 'Proficiat”, Petrus, zegt Jezus. Ik heb je de naam Petrus, steenrots, kei gegeven: op jou zal Ik mijn Kerk bouwen. In de naam Petrus, kei, zit iets van zijn karakter, zijn temperament.  Zo kent Jezus hem, zo kennen ook de leerlingen hem. Als Petrus de term 'Gezalfde' gebruikt, dan bedoelt hij daarmee dat Hij in Jezus de gezondene van de Vader herkent. Want bij een zalving hoort ook een opdracht:   koningen en profeten werden gezalfd.  En wij gebruiken de zalving bij het doopsel, het vormsel, de priesterwijding. En bij zieken dient ze als steun en troost. En als Jezus spreekt over het bouwen van zijn Kerk, dan zit daar ook het voortzetten in van wat Jezus  op aarde begonnen was.

Maar zij kennen hem ook met zijn wisselvalligheid, zijn wispelturigheid. Volgende week zullen we Jezus zijn eerste lijdensvoorspelling horen uitspreken. Maar dat is  dan zonder Petrus gerekend, want die steigert al meteen : dat verhoede God, Heer!  Hij is weer de eerste, hij kan het niet laten! Dat kruis is er te veel aan. Maar Jezus zal hem meteen op zijn plaats zetten: “Ga weg van mij, satan”!

Meteen wordt daardoor duidelijk: hier komen wij bij of wij het willen of niet, bij de kern van ons christen-zijn: geen Christus zonder kruis, het kruis mogen en kunnen wij niet wegcijferen, ook al zit dat ons een beetje in de weg. Maar dat gaat slechts om een tussenstadium, de aanloop naar de verrijzenis, de verheerlijking. Hier ligt het geheim van zijn grenzeloze liefde. Daar ligt de  betekenis van onze verlossing; de liefde die de sterkste is de krachtigste, die vergeeft.

De vraag aan de leerlingen is ook de vraag aan ons: kunnen wij, net zoals Petrus, vanuit het diepste van ons hart spreken over Jezus? Geven wij hem de plaats die Hem toekomt? 

In de naam Petrus, kei, zit meteen ook zijn roeping, zijn opdracht: wat is hij voor de andere leerlingen, voor de mensen, voor de latere Kerk? Hij komt hier naar voor als  woordvoerder, als het fundament van Jezus' Kerk. 

Hij zal moeten zegenen bezegelen, , bevrijden van onrecht, ontbinden  op aarde en in de hemel. Die taak is ook in onze handen gelegd, hebben ook wij mee te dragen, dat is het priesterschap van alle gedoopten: te verenigen en te bevrijden, te zegenen en te bemoedigen, opte roepen tot trouw en inkeer, tot eenheid en verzoening. 

Daardoor gaan wij voor in het beleven van ons geloof, geven wij uitdrukking en invulling aan het antwoord van Petrus:; 'Gij zijt de Christus, de Zoon van de Levende God.

Bert Taeymans